Van status naar onaanzienlijk
17 mei 2019
Sinds kort ben ik op de huizenmarkt aan het kijken, om specifiek te zijn: een studentenwoning voor mijn dochter met een vriendin. Omdat ik haar maar al te graag het huis uit wil hebben, benader ik elke makelaar, hoe onbetrouwbaar of glad ook, want een huisje met twee slaapkamers moet toch te vinden zijn.
En daar sta ik naar een appartement te kijken in een mooie straat in een studentenstad. Een te dure auto met veel blingbling staat pontificaal voor de deur en geeft al een duidelijk beeld van de persoon die ik zo ga aantreffen. Ik bel aan, de deur gaat open. De man die nog bezig is met een rondleiding om het huis aan nog een belangstellende (één van de 40!) te laten zien, stelt zich breed aan me voor…. zo breed dat er geen ruimte meer is tussen de muren en hemzelf in het halletje. Dominant pakt hij met zijn naar boven zwierende hand de mijne vast. Het is al te voorspellen dat zijn hand boven ligt! Ik ben niet onder de indruk, totaal niet, ook niet van het aangemeten maatpak, zijn manchetknopen en het borsthaar dat uit zijn overhemd puilt. Ik mag alvast boven een kijkje nemen en hij verdwijnt door de enige deur in het halletje de woonkamer in.
Boven aangekomen hoor ik zijn doordringende stem en zijn galmende lach door de vloer heen brullen. Dan wordt het even stil, dreunen er voetstappen omhoog en komt zijn gestalte in de kamer waarin ik me nu bevind. Al zijn gebaren zijn net zo overdreven als zijn spraak. Met veel blabla en poeha. Niets is teveel, alles is met een handomdraai te realiseren volgens deze verkoper van andermans huizen. Het is voor mij al snel duidelijk dat de vloer in de badkamer lekt, maar sporen van lekkage zijn hem vreemd, ondanks de ontbrekende voegen en het kunnen zien van houten vloerdelen met de ondersteunende balken die je ziet door de spleten tussen de tegels.
Toch kan ik het niet laten om iets te vragen over het te witte plafond in de woonkamer waar de badkamer boven zit. De man die ik nu al 20 minuten heb geobserveerd met zijn overdreven gebaren, deinst ineens achteruit, zijn schouders worden smal, wordt klein, kijkt alle kanten op behalve in mijn richting en begint ook nog eens te stamelen.
Grappig dat dit statusmannetje ineens een NONO werd….
Zijn terugdeinzen heeft hij zelf niet eens opgemerkt, maar het is een pure reactie die hij ongemerkt maakt. Een reactie die met ons vecht-vluchtsysteem te maken heeft en die geactiveerd wordt als we ons bedreigd of aangevallen voelen. Deze NONO werd bedreigd door het ontmaskeren van het te witte plafond....
Isabelle van de Nadort