NonVerbaaltje in real life

Nieuwjaarsborrels en recepties schieten in deze tijd van het jaar als paddenstoelen uit de grond en nu ik drie dagen in de week niet alleen in het Noorden, maar ook in het Westen, leef ben ik uiterst geïnteresseerd om de Westeling te ontmoeten. Dus elke nieuwjaarsborrel waar ik naartoe kan, grijp ik aan en zo vertrok ik naar een gezellig eetcafé waar de nieuwjaarsreceptie plaats vond. Buiten kwam ik al wat aardige mannen tegen. Een drankje en een hapje, aan niets ontbrak het.

De gesprekken verliepen vlot en, totdat mijn gesprekspartner een drankje voor ons samen ging halen, waren die ene vrouw en man in de hoek mij niet opgevallen. Maar nu ik ruimte had om iedereen te observeren, vond ik hun gesprek opmerkelijk. De vrouw was hevig aan het woord, haar handen en mond gingen gretig op en neer. Eigenlijk deed heel haar lichaam z’n best om de ander te overtuigen. Maar waarom? Waarom was deze vrouw zo druk in de weer? Haar kleding en haar verdere look zagen er niet zo extravagant uit, maar juist ingetogen. Wat was hier aan de hand?

De man leek niet geïnteresseerd te zijn in haar verhaal. Hoe goed zo ook haar best deed, hij wilde bij haar vandaan. Het was best een grappig gezicht om de beleefdheid van deze achteroverzittende man te zien. Zijn bovenlichaam deed er alles aan om de vrouw een goed gevoel te geven, maar zijn onderlichaam was van haar afgedraaid. Zijn beide benen stonden al op weggaan. De plooi in zijn overhemd kon het voor haar ontmaskeren, zijn beleefde glimlach was de vrouw waarschijnlijk alleen opgevallen, maar de hersenen kunnen niet je hele lichaam beleefd manipuleren.  

Plots kwam er een redding nabij: een andere man spreekt de vrouw aan en, terwijl ik mijn nieuwe drankje in ontvangst neem, zie ik de zittende man pijlsnel van zijn stoel omhoog gaan en zonder een woord tegen de vrouw te zeggen neemt de man de benen.

Isabelle van de Nadort